Były chwile podniosłe i niezwykłe, które zapamiętam do końca życia – jak pierwsze wejście na salę plenarną w roli posła, złożenie ślubowania, wystąpienie Prezydenta RP Andrzeja Dudy podczas inauguracyjnego posiedzenia, autentycznie przejmująca przemowa marszałka-seniora Kornela Morawieckiego, czy wreszcie expose Premier Beaty Szydło. Były niestety też pierwsze niesmaczne spory, obłuda części posłów Platformy oraz afektowane zagrywki zwłaszcza posłanek Nowoczesnej.
Przed nami ogrom pracy i wyzwań. Kalendarz jest też bardzo napięty. Kilkukrotnie posiedzenia kończyły się po godzinie 22, czy nawet 23. Większość obrad na razie przy pełnej Sali. Trzeci tydzień z rzędu będziemy od wtorku w Warszawie. Bynajmniej, nie skarżę się, ale to dla nas, nowych posłów rodzi tak prozaiczne problemy jak te z organizacją biur w swoich okręgach wyborczych. Mnie przynajmniej udało się już odbyć spotkanie dziękczynne dla osób, które zaangażowały się w moją kampanię wyborczą. Mam też świetnych współpracowników w Bydgoszczy i regionie, więc udało im się znaleźć potencjalne lokale na filie biur. Ale ciągle nie mam czasu, aby je obejrzeć. Nie mówiąc już o dziesiątkach osób, którym jestem winien spotkanie.
W sejmie ciągle się uczę. Jestem już zapisany w trzech komisjach (Finansów Publicznych, Odpowiedzialności Konstytucyjnej i Regulaminowej), a także pierwszym parlamentarnym zespole, ds. Przedsiębiorczości i Patriotyzmu Ekonomicznego. Budynek mniej więcej poznałem, dowiedziałem się też jakie procedury obowiązują przy zapisywaniu do głosu – nie jest tak łatwo jak w Radzie Miasta, gdzie wystarczyło wdusić jeden przycisk! – oraz załatwiłem większość formalności.
Na razie gwiazdy wielkiego formatu się nie objawiły, ale było już kilka niezłych wystąpień. Najlepsze – moim skromnym zdaniem – miał dzisiaj Stanisław Piotrowicz przy debacie nad nowelizacją projektu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Kilka było też dość komicznych. Niestety są także irytujący posłowie.
Nasz Klub to moloch, ale bardzo zwarty i sprawny. Posłami sprawozdawcami są zazwyczaj specjaliści w danych dziedzinach, często mało znani poza swoim okręgiem wyborczym. Więcej o Klubie PiS nie będę pisał, bo i tak jestem mało obiektywny.
W Platformie widać wielkie rozbicie. Nawet w debacie nad zgłoszeniami kandydatów do Trybunału Stanu pokazali, że mają przynajmniej trzy frakcje. Trwa tam wyścig pod hasłem „kto najmocniej przywali PiS”, a siłę poszczególnych grup można mierzyć oklaskami jakie zbierają ich przedstawiciele. Na razie średnio im wychodzi bycie w opozycji. Także z tego powodu, że główni kandydaci do schedy po Ewie Kopacz – czyli Grzegorz Schetyna i Tomasz Siemoniak – to mówcy dość marni. Sławomir Neumann orłem na mównicy też nie jest. Na tym tle Klub Nowoczesnej wygląda na mający znacznie więcej potencjału. Przy czym chyba szkolenia medialne były zbyt intensywne i zbyt wielka jest rywalizacja pomiędzy poszczególnymi posłankami, z których potrafią aż cztery zabrać głos w jednym punkcie i mówić to samo. Przez to ma się wrażenie, że znacznie lepiej wypadają siedząc, niż przy mikrofonie na mównicy.
Hitem był też sfrustrowany PSL, którego posłowie przy każdej okazji podkreślają, że zostali pozbawieni miejsca w prezydium sejmu. Już zapomnieli jak w 2001 potraktowali znacznie większe niż obecnie ich osiemnastoosobowy Kluby PiS oraz LPR.
A my jako Prawo i Sprawiedliwość musimy udowodnić , że zaufanie jakim obdarzyli nas Polacy, będziemy potrafili wykorzystać wprowadzając dobre zmiany, a nie tylko wymieniając kadry. Stąd chcemy przez pierwsze 100 dni rządu wywiązać się z najważniejszych obietnic wyborczych, aby zdobyć wiarygodność tak potrzebną dla wprowadzenia kolejnych zmian w kraju.
